شیخ محمد علی مدرس تبریزی صاحب کتاب نفیس ریحانه الادب نقل می کند:

روزی در این اندیشه بودم که آیا حافظ فردی با ایمان و متشرع و عابد و زاهد بود یا خیر؟ فکر کردم که خوب است به خود دیوان حافظ مراجعه کنم و از او فال بگیرم شاید خود پاسخ مرا بدهد. با این نیت دیوان را باز کردم که این شعر آمد:

عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش

هر کسی آن درود عاقبت کار که کشت

همه کس طالب یارند چه هشیار و چه مست

همه جا خانه عشق است چه مسجد چه کنشت

سر تسلیم من و خشت در میکده ها

مدعی گر نکند فهم سخن گو سر و خشت

نا امیدم مکن از سابقه لطف ازل

تو پس پرده چه دانی که که خوبست و که زشت؟

نه من از پرده تقوی به در افتادم و بس

پدرم نیز بهشت ابد از دست بهشت

حافظا روز اجل گر به کف آری جامی

یکسر از کوی خرابات برندت به بهشت